Geçmişine ve Geleceğine Mektup

Bugün b.k var İzmir’de arkadaşlar. Yani bu şu demek oluyor:

Yani sabahın kör vaktinden başlayan hummalı bir “şehri nasıl daha beter bir hale sokabilirim çalışması” var
Yani şehrin en merkezi meydanını kapatıp 4 yol ağzını tek ağza indirip trafiği felç edelim çalışması var
Yani özellikle Cuma günü akşam iş çıkışında yukarda bahsi geçen meydanı protokol denen beleşçi lavuklara kapatmak anlamına geliyor.
Yani nerden mi çıkartıyorum?
Lozan meydanına komple kadife şönil sandalyeler yerleştirmişler; geç geçebilirsen…
Yani hem taşıtlara yol kapatmışlar hem trafiğin ağzına s.çmışlar hem yayalar geçmeleri için yer bile bırakmamış ve meydana sandalye ve kapalı tirübünlerle doldurmuşlar
Yani bir de bu açılışı Cuma akşamı saat 18.30 sularında yapacaklar.
Yani…
Yani, bugün fuar açılıyor! Heeeyeyyyy, yeppppüüüiiiiii, tray lay lay lommm, vataşiva kendiiiii;


Anacım b.k var diyorum ya anlayın işte sevincimin büyüklüğünü. Çok yer dolaştım; bir fuarın hem ticari fuar hem enternasyonal (intırneyşınıl) fuar hem bölgesel fuar (lokıl) hem eğlence fuarı (arkeyd) hem oto yan sanayi fuarı (otomekhanika) hem hayvanat bahçesi (zuuu) hem de şarkıcı-artiz bahçesi (tiyatır) olanını ben hayatımda bir tek güzel izmirimde gördüm.

Tamam eskiden de aynıydı bu fuar. Ama o zamanlar biz dünyaya gözlerimizi ve kapılarımızı bu kadar açmamıştık ki. Hey bakın 70 ‘li ve 80’li yılları yaşadım ben. O yıllarda fuar bizim için gerçek üstü bir heyecandı. O zamanlar tv yoktu, yabancı sinema yoktu; yerli sinemada da aydemir akbaşların civciv çıkacak’ı vardı, yani sanat alemi bir tüketici için tam bir kabustu. Bir tek fuarlar vardı. Erkekler için araba ve traktörlere, vinçlere bakmak büyük bir eğlenceydi. Kadınlar için ise gündüz matineleri vardı. Dolmalar sarılır, börekler kızartılır, kısırlar yapılır, çaylar termosa demlenir, çocuk uyursa diye yastık ve pike alınır yallah lunapark ya da göl gazinosuna gidilirdi. Sandalyeler üzerinde uyuklayan ebleh çocuğu annesi sahnedeki şarkıcının kucağına atıverir, şarkıcı kadın şaşkın bir surat ifadesiyle fotoşipşak’a poz verir ve ortaya kült bir hatıra çıkardı.

Akşama da kocalarla maaile gidilirdi fuara. Uçan balon diye az kazıklamamıştır baloncular çocukları! Bir de o zamanki balonlar pembe, yeşil ve sarı renkten oluşur, üzerlerinde renkli harelerden boyalar vardı, elinde 3 dakikadan fazla durursa ellerin rezil olurdu ve annenden de dayak yerdin. Uçar sandığın o balon sabahleyin salonun bir köşesinde sönmüş vaziyette öylece dururdu. Fuarda babana balon aldırdıktan sonra nedense memo dondurma alınır, piyalede bayıla bayıla çok matah bir şeymiş gibi spagetti yer, sonra da sagra mı sarelle mi neydi, onun standında şokella akan çeşmesinden parayla şokella alınırdı evlere. Daha çok parası olanlar piyalade makarna yerine; Golf gazinosunda ümit beseni, tam karşısındaki rakip kübanada ferdi özbeğeni dinlemeye giderlerdi. Ben bu kübana ismini de çok merak etmişimdir. Hani böyle havana ve küba isimlerinin kırması gibi. Tuhaf! Aklıma geliverdi işte. “Neden kübana?” diye bir soruyu sahibine sormak istedim bir anda! Ben de manyağım, farkındayım! Beyaz bir piyano, ferdi özbeğen çıkar, ipekli uzun bir gömlek İzmir ağustos sıcağında. Altında beyaz pantolon, içinden donu belli oluyordu ama Allahtan hep piyano taburesinde oturduğunu düşündüğü için donunun gözükmesine pek önem vermezdi; ama ya alkışlar Ferdi? Ya her alkışta sen ayağa kalkınca ben ne oluyordum biliyor musun? Benim en keyifli çocukluk anılarımdı onlar. Ferdinin desenli donları; içeri her giren müşterinin ferdi söylemeden ismini tahmin etmece oyunu bile oynardım ben. Yaaa, bu oyunu biliyor muydun sen ey okuyucu? Ferdi viskiden 1 yudum alır, dırını dırınııımmm (piyano efekti) içeri yeni giren ve masaya oturan çifte bakarak “ooooo, efendim; kimler gelmiş, haluk bey ve zarif eşleri Gülay hanım, efenim hoş geldiniz ve şeref verdinizzzz” . işte oyunun kuralı budur! Ferdi söylemeden sen bunu önceden tahmin edceksin. Mesela bazı adamlarda Hilmi tipi vardır bazılarında Abdullah! O adam asla ve asla cenk ya da berk isminde olamaz. Anlatabildim değil mi?

Bi de böyle yemekli olmayan lunapark gazinosu vardı. Golften ya ada kübanadan (küba+havana= seni araştırıcam kübana; sana taktım bir kere) çıkan ahali bir de buraya gider gecenin devamını izlerdi. Assolistler en son çıkar mantığından ferdiyi bitirenler, lunapark gazinosundaki assolistleri dinlemeye gelirlerdi. Üvertürler önceden çıkmış sahneyi assolistlere bırakmışlardı. Çocukluğumun en büyük beyin travmasını göl gazinosundaki kadınlar matinesinde Bülent ersoyu takım elbiseli, kısa saçlı ve makyajsız haliyle, bir erkek olarak izledikten 1 sene sonra lunapark gazinosunda uzun saçlı, makyajlı, hormonlu, gece elbiseli ve k.çına kadar yırtmaçlı izleyince geçirdim ben. Bir de küçük Emrahı assolist diye fuara çıkarmışlardı; o da bu bünyeye yaramamıştı açıkçası. Düşünsenize para verip göl gazinosundaki masaya kurulmuşsun. Elinde boynu bükülmüş yarı sönük 1 balon, yanında ailen, içkiler açılmış sen şişede sensun- cincibir marka gazoz içiyosundur; tabağında sert bir tavuk parçasını dişlerken karşında birden beyaz takım elbiseler içinde sülük kaşlı, kendi yaşıtın bir oğlan çocuğunu buluyorsun ve gözlerinin içine bakarak “boynuuuuğğ bükükkkleerrr” diye çığrım çığrım çığırıyor. Gözleri yaşlı, başı dumanlı bir oğlan çocuğu. Vah garibim diyorsun, o sert tavuk parçası kalıyor boğazında. E hani emel sayın vardı?erol evgin vardı? Yok bana ne ya, kandırdınız beni ben uyuycam işte; baba tut şu balonumu, anne kay sen de söyle, ben bu sandalyeye yatıcam, uyuycam işte!

Bir de Güngür bayrak olayı vardı arkadaşlar. Kadın izmir fuarına çıkmış ve infial yaratmıştı. Zavallım donsuz çıkmıştı ve dönemin belediye başkanı burhan özfatura tarafından yasaklanmış ve sahneden indirilmişti. Heyhaaat, sayın özfatura o günlerden bu günlere gelineceğini bilse dokunur muydu acaba Güngör ablamıza? Gazetelerde çarşaf çarşaf kadının sahnedeki görüntüleri vardı. Hayır ortada görünen bir şey de yoktu. Derin bir yırtmaç o kadar! Gazeteciler siyah bant atmışlardı resimde gözüken çatala. O kadar! Kadıncağız leydi olduğu günlerde özlem duymuş mudur acaba donsuz çıktığı o günlere diye hep merak etmiştim o zamanlar.

Yaaa işte bu bünye neler gördü 32 senelik hayatında? Bugüne gelinceye kadar bende oluşan psikolojik travmalar beni bir yerlere getirdiyse; bu fuar fenomeninin çok büyük etkisi olmuştur.

Şimdiyse fuar benim için büyük bir işkence haline dönüştü. Şehir büyüdü, araba sayısı şehir popülasyonuna ulaştı, fuarın yeri hala şehrin göbeğinde, ziyaretçiler azaldı, katılan firmalar arttı, hala yetkililer bunun farkında değil; fuar içindeki baloncuların yerini kapkaççılar aldı, fuara ticari amaçla değil, sıcak İzmir akşamlarında serinlemek ve çiğdem çitlemek için gelenler ve araba standlarında dolanan k.çı başı açık hostesleri rontlamak için gelen abazalarla doldu. Hayvanat bahçesinin ölümsüz tek 2 hayvanı fil bahadır ve ayı Pakize de olmasa fuarın hiçbir forsu kalmadı. Sanatçılar da gelmiyor artık, çeşmede bodrumda, otellerde ekstralara gitmek, paparazzi programlarına sahte aşklarıyla ilgili demeçler ve fotoğraflar vermek varken; kim ne yapsın İzmir fuarını? Değiş Türkiye; değiş İzmir; çağa ayak uydur; bak herkes kendi havasında kendi dünyasında artık; kimse fuarı eskisi kadar ciddiye almıyor; taşıyın şu fuarı artık izmirin gelişmekte olan bir bölgesine; yap oraya kongre konferans merkezleri; büyük büyük sergi alanları kur; simultane çeviri yapılabilecek merkezler aç; bahadırla pakizeye hakkettikleri modern bir hayvanat bahçesini hediye et; doğal ortamlarında yaşat onları; ama asla şehrin göbeğinde değil; adam gibi bir hayvanat bahçesi yap; onlara doğal ortamlar yarat; ağustos sıcağında hortumla soğuk duş yaptırtma onlara; onlara istedikleri zaman suya girebilecekleri suni göletler yarat; maymuna Cevdet, Şakir gibi isimler verip, dürüm döner yedirip onları maymun etme; onları ormanlık alana sal, bırak ağaçlarda yaşasınlar; 3 tane denizli horozunu kümesle çevreleyip tabelasına horoz diye yazma; horoza da ayıp; git daha farklı hayvanatları insanca sergilet İzmirli çocuklara; çocuklar tanısın bilsin hayvanları. Ama hayvanlara yakışır koşullarda yaşat onları; biz insanoğluna maskara etme gözünü seveyim…

Ve ne olur şu fuar belasını alsancakta yapma artık; git başka yer bul kendine; şehrin en işlek caddelerini trafiğe kapatıp oraya protokol adına sandalye yerleştirme; fuar açılacak diye alsancağın bütün kaldırım taşlarını tekrar tekrar değiştirme; merak etme kimse “bu taşlar neden 1 yıllık? Eski taş üzerinde yürümem ben” demez. Bak artık ne gelen şarkıcı var fuara, ne bir yabancı firma ne de ticari amaçlı ziyaretçi. Bir tek İzmir sıcağından bunalan kenar mahalleden gettodan gelen çekirdek çıtlatıp ortalığı çöpleriyle rezil eden bir güruh var fuarda, bir de hırsızlar…

Sen gene de bu söylediklerimi yabana atma e mi!